Istorija medijskog sistema Srbije
Zakonom o štampi iz 1870. godine – prvim zakonom takve vrste u istoriji Srbije, prilično liberalnim za svoje vreme – uspostavljen je zakonski okvir i postavljeni su temelji za razvoj medijskog sistema. U narednim godinama ruralnom Srbijom će se proširiti novi optimizam zahvaljujući mladoj i obrazovanoj eliti koja je u zemlju donosila progresivne ideje sa istoka i zapada.
Posle školovanja u Francuskoj i Nemačkoj, braća Ribnikar su se vratili u Beograd i osnovali dnevnik Politika 1904. godine, najstariji dnevni list koji izlazi do danas. Beograd je u to vreme već imao trinaest dnevnih izdanja, ali Vladislav i Darko su uveli prefinjen i ujednačen stil pisanja i izveštavanja o važnim domaćim temama i međunarodnim odnosima. Iako najmlađi, dnevnik Politika je ubrzo postao najuticajniji dnevni list, naročito među mladim intelektualcima.
U ovom burnom periodu jedan drugi obrazovani srpski emigrant, Nikola Tesla, eksperimentisao je sa bežičnim prenosom energije, što je dovelo do otkrića komercijalnog radija. Prva radio stanica u Srbiji napravljena je za potrebe vojske 1915. godine, za vreme Prvog svetskog rata. Radio Beograd, stanica koja je i danas deo javnog servisa, osnovana je 1924. godine kao deoničko društvo, a u početku je emitovala koncerte, berzanske izveštaje i kratke vesti. Zgrada Radio Beograda je uništena u nacističkom bombardovanju Beograda 1941. godine. Okupacioni Radio Zender Belgrad nastavio je da emituje program koristeći opremu i frekvenciju Radio Beograda.
Posle Drugog svetskog rata na vlast je došla Komunistička partija i ukinula privatno vlasništvo nad masovnim medijima, smatrajući da pravo na komunikaciju spada među kolektivne, a ne individualne slobode. Socijalistički medijski sistem u Jugoslaviji bio je naglašeno decentralizovan i svaka republika je imala zasebnu medijsku mrežu, kao što su bili RTV Beograd ili RTV Zagreb. U društvenom vlasništvu se nalazilo 214 lokalnih radio stanica, kao i 20 lokalnih TV stanica, 27 dnevnih i 60 lokalnih novina i više od 600 fabričkih listova. Krajem sedamdesetih i polovinom osamdesetih godina, Radio televizija Beograd (RTB) izrasla je u svetski priznatu medijsku kuću koja je emitovala programe na nekoliko radijskih i TV kanala, prodavala milionske tiraže gramofonskih ploča širom zemlje i razvijala sopstvenu produkciju originalnog televizijskog i filmskog programa.
Sa približavanjem raspada Jugoslavije državne televizijske stanice su se pretvorile u nacionalne propagandne centre. Zakonom o elektronskim medijima iz 1991. godine medijske kuće u Novom Sadu, Prištini i Beogradu spojene su u jedinstvenu nacionalnu Radio televiziju Srbije (RTS) pod čvrstom kontrolom režima Slobodana Miloševića. Bez odgovarajućih regulatornih tela i definisanih politika za dodelu frekvencija, RTS je imao monopol u svim domenima, od tehničkih do finansijskih, kadrovskih i, naravno, uredničkih pitanja. Mediji su se vezali za političke partije i podelili na pro-režimske i pro-opozicione. Procenjuje se da je u tom periodu radilo oko 1.200 radio i TV stanica. Za vreme NATO bombardovanja 1999, RTV Priština i Novi Sad su pogođene u vazdušnim napadima. NATO bombe su pogodile i glavnu zgradu RTS-a u Beogradu, a u napadu je poginulo 16 zaposlenih.
Posle demokratskih promena 2000. godine celovita transformacija medijskog sistema u Srbiji je izostala, uprkos uspostavljanju novog zakonskog okvira. Usvojeni zakoni nisu u celosti implementirani, iako međunarodna tela nalažu njihovo poštovanje, zbog čega je ostalo dosta prostora za nesigurnost i zloupotrebu procedura. Uz nizak i opadajući nivo medijskih sloboda i pluralizma u sadašnje vreme, medijski sistem u Srbiji će verovatno još izvesno vreme ostati u fazi tranzicije.